door: Jasper Geurink

Op papier zou de wedstrijd tegen het aloude en eerbiedwaardige Leidsch Schaak Genootschap een helsch karwei worden. De landskampioen van 2019 heeft zich versterkt met Jan Smeets die, hoewel hij weinig wedstijdritme heeft nog steeds op een aanzienlijke speelkracht kan bogen en een imponerende rating heeft van 2600+. Met verder nog de voormalige topper en GM Predrag Nikolic en een hele trits solide IM’s van 2400+ tot 2500- en het grote jeugdtalent Casper Schoppen die tegen de GM-titel aanschurkt; het was van te voren al duidelijk dat dit LSG echt obsceen sterk is. Voeg daaraan ook nog toe hun grote onvoorspelbaarheid qua opstelling (iedereen kan op elke positie spelen) en het was duidelijk dat we met een goed geoliede vecht- dan wel moordmachine te maken hadden.
Wat te doen als teamleider? Ik besloot dan ook maar een verrassende opstelling toe te passen, zodat LSG tenminste niet kon bogen op dat wapen. Dus ik op 1 (met zwart), en ook Julian en Erik hoog. Nick, Sipke en Jan moesten dan maar zien te winnen en de rest de schade beperkt houden.
Mijn partij tegen Casper (Schoppen) verliep ietwat onverwacht. Ik speelde de Armeense variant en hij verbruikte veel tijd. Hij koos een ietwat ongebruikelijke voortzetting en ik kwam in principe prima te staan. Hij verbruikte ook veel tijd en ik had sterk het gevoel dat ik de hele tijd aan het roer stond; maar rond de 30e zet moet er toch iets mis zijn gegaan, hij kreeg een sterke aanval door met zijn damevleugelpionnen te gaan marcheren en overspeelde me daarna.
Overigens was Nick Maatman een hele andere mening toegedaan; volgens hem stond wit duidelijk beter dankzij zijn ruimteoverwicht, dat zei zijn intuïtie hem althans. De waarheid ligt waarschijnlijk in het midden.
(Ik weet wel dat ik me hiermee schuldig maak aan de ‘fallacy’ van het middenwegdenken, zoals de filosoof en logicus Maatman ongetwijfeld zal tegenwerpen, en hij heeft gelijk. Maar ik moet ook nog de andere partijen verslaan, dus maak ik me er maar even makkelijk vanaf).
Nick (Maatman) dan zelf op twee. Ik heb groot respect voor hem als schaker, en zeker als witspeler. Maar je kunt Mark van der Werf moeilijk een slechte speler noemen. In feite (zo is mijn indruk) speelde van der Werf een prima partij. Nick moest, net als ik en Sipke, een kwal offeren, maar hij kwam in een moeilijk eindspel terecht en verloor. Misschien had er meer ingezeten voor Nick, maar ik zag het niet. Maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mij dan aan de objectieve merites van de stelling.
Julian (Kramer) dan met zwart op drie. Hij mocht (met zwart!) tegen Smeets aantreden, en liet zich van zijn beste kant zien. Een vrij puike Spanjaard was het resultaat, en ofschoon Smeets natuurlijk ook kansen had gemist, denk ik dat de overwinning van Julian terecht was. Overigens een rare gewaarwording dat een sterke GM gewoon een dame kan weggeven middels een aftrekaanval.
Julian memoreerde na afloop nog eens dat hij als talentvolle tiener in Hamburg onder de bezielende leiding van IM Merijn van Delft kennis maakte met Jan (Smeets) die een trainingssessie kwam geven. De 20-0 met snelschaken die toen volgde had hem al snel overtuigd dat hij te maken had met een erg sterke GM.
Erik (Hoeksema) op vier speelde een degelijke plusremise tegen Nikolic (Predrag). Meer kan ik er niet van maken, maar het blijft prima.
Sipke op vijf werd verondersteld een punt te pakken, al was het met zwart. Maar ja, dan moet je tegen de sterke IM Edwin van Haastert. Beslist niet iemand waar je zomaar van wint, zoals ik uit eigen ervaring kan meedelen. Als theoriemonster kent Edwin bijna zijn gelijke niet, hetgeen Sipke in zekere zin ook moest ervaren. Volgens hemzelf mixte hij twee varianten door elkaar, en hoewel hij volgens de computer van BB (Bart Beijer) ergens een goede voortzetting moet hebben gemist, heeft Edwin mijns inziens toch een indrukwekkende overwinning geboekt.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor de net gehuwde Jan Werle (met wit tegen Arthut Pijpers) op zes. Een rustige opening, Pijpers uit zijn theorie halen en dan maar schaken. Die rol vervulde Jan met verve. Een dameoffer (kansrijk of onnodig, ik heb beide termen gehoord) was ook van de partij; de koningsaanval werd tenslotte bekroond met een mat op g6.
Machteld (van Foreest) was met 12 waarschijnlijk de jongste debutant ooit in de Meesterklasse; in ieder geval de jongste debutante. Jeroen Piket was destijds 13 toen hij in de MK (toen nog hoofdklasse) speelde voor Philidor Leiden. Ze mocht aantreden tegen Michiel Bosman (2374), die zeker 250 punten meer had. De opening, een soort Dame-Indisch, verliep duidelijk niet goed voor haar, en resulteerde dan ook in een verloren eindspel. Zeker iets om nog eens over na te denken.
Maar zoals ik zelf al heb mogen meemaken in Assen (en de interne), zij is op haar best in het middenspel en eindspel. Ze wist nog vele complicaties te scheppen, en als ze niet ongelukkig torens had geruild op f6, waren er waarschijnlijk nog wel tegenkansen geweest in een wederzijdse pionnenrace (als ik althans Sipke en BB’s supercomputer mag geloven).
Iozefina (Paulet), toevallig net als Jan net gehuwd, was eigenlijk het tegenovergestelde verhaal van Machteld; een goede opening met als resultaat een acceptabel eindspel, maar een mindere fase daarna. Nu is Jan-Willem de Jong (zoals alle Leidsche IM’s) nu niet bepaald een slechte IM, dus dat kwam er nog eens bij.
Simon (op negen met zwart) mocht tegen Mark Haast en kwam erg goed te staan, maar het bleef tricky. M.Haast bleef snel en goed spelen, Simon kwam in grote tijdnood en de moeilijkheden stapelden zich op. Helaas werd het dan ook een nul uiteindelijk.
Op tien tenslotte (maar van die partij heb ik weinig meegekregen) boekte Eelke een prima overwinning, zo was mijn indruk, op Jelmer Jens. Het IM-resultaat lonkt al enigszins, maar laten we niet overmoedig worden.
Al met al had er misschien meer ingezeten, maar dit LSG was denk ik toch gewoon te sterk.