door Erik Hoeksema

Weer een ruime overwinning, nu op mede-koploper UVS uit Nijmegen. Het is echt een genoegen om deel uit te maken van ons team, een geslaagde mix van klasse, talent en jeugdige energie. Zelfs ik laat me hierdoor op mijn oude dag nog inspireren!

We kwamen snel op voorsprong dankzij Jasper Geurink. Wat zijn tegenstander allemaal uithaalde in de opening, verschrikkelijk. Het deed pijn aan de ogen. Na 21 zetjes had Jasper het punt al binnen.

Sipke Ernst zorgde voor de 2-0. Hij offerde in het Konings-Indisch een kwaliteit voor langdurige, zeg maar gerust eeuwige controle over de zwarte velden. Een idee van Yge Visser, zo hoorde ik na de partij. En ineens werd ik overspoeld door herinneringen. Hoe kwam dit concept tot stand? De vrucht van urenlang voorbereiden? Nee! We gaan terug in de tijd, naar 1998. Huize Visser, onze wekelijkse vluggermatch. Dochterlief wil dat papa de video aanzet. “Kom op Frederique, je bent nu drie jaar, je weet heus wel hoe een videorecorder werkt.” Afgeleid door deze opvoedkundige beslommeringen blundert de latere grootmeester pardoes een kwaliteit weg. En niet te geloven, hij had nog compensatie ook. Kijk, zo worden nieuwtjes geboren. Ongetwijfeld is de compensatie objectief gezien onvoldoende, maar lastig is het wel voor wit. Sipke kon lekker vlot spelen, tegenstander Anton van Rijn moest echt zoeken naar zetten. Onder druk van de klok stortte het Nijmeegse verzet na een zet of dertig helemaal in.

Simon Elgersma ging er met wit dwars doorheen in een Siciliaanse draak. Scherpe opening, onbevreesd aanvalsspel, keihard rekenen, een overtuigend punt. Een beetje in Caruana-stijl.

Een tegenvaller was de nul van Bonno Pel. Ik zat ernaast en was aanvankelijk diep onder de indruk van Bonno’s spel. Het zag er allemaal prachtig uit wat hij deed met zwart. Splijtende offers, de stelling werd helemaal opengebroken. Enig nadeel: het klopte gewoon niet, de witte stelling was te gezond. Wit kon de aanval overnemen en UVS scoorde hier een verdiend punt.

Eelke de Boer werd geconfronteerd met zo’n Nijlpaarden-systeem. Zwart speelt g6, Lg7, b6, Lb7, e6, d6, de paarden naar e7 en d7 en dan maar eens kijken wat wit intussen heeft gedaan. Provocerend en bedoeld om witspelers uit de tent te lokken. Nou, dat laatste is nooit zo’n probleem bij Eelke, hij gaat er altijd vol in. De man uit Nijmegen offerde een pion en kreeg daar wel enige compensatie voor. Het stukoffer waarmee hij vervolgde sloeg echter nergens op, toch nog een gemakkelijk punt voor Eelke.

Nick Maatman zorgde voor de 5-1, maar soepel ging dat niet. Pion achter, hele schimmige compensatie. Maar net als in de partij van Sipke ging na een uur of drie spelen het lampie uit bij zijn tegenstander. Zo gaat het vaak wanneer je een flinke ratingkloof moet overbruggen. Total collaps, binnen een paar zetten was het helemaal uit.

Aan mij de eer om het zesde en beslissende punt binnen te halen. Tegenstander Jaap Houben speelde een prachtige vorm van totaalschaak, heel ideeënrijk, ik kon alleen maar een beetje reageren. Maar heel belangrijk: ik had steeds vijf tot tien minuten meer op de klok. In tijdnood raakte hij het juiste spoor bijster. Mijn counter was hard en genadeloos, al zeg ik het zelf.

Einde tijdnood, er waren nog drie partijen bezig. Joost Wempe verdronk in de complicaties van zijn eigen kwaliteitsoffer – onze tweede nul deze middag.

Joris Brenninkmeijer verloor een pion, maar had in twee sterke lopers net voldoende tegenspel. Maar toch, remise tegen een rommelaar die hij vroeger achteloos van het bord zou hebben geschoven, het zal hem niet lekker zitten.

Tot slot de partij van Jan Werle, naar mijn smaak de beste van de middag. Zijn tegenstander bood uitstekend weerwerk, wat heet het was lange tijd volkomen onduidelijk. In de beslissende fase was onze man beduidend slagvaardiger en Jan kon afwikkelen naar een gewonnen pionneneindspel.

7½-2½, overtuigende cijfers. We staan bovenaan, de Meesterklasse lonkt maar er komen nog zware wedstrijden tegen Hoorn en Paul Keres uit Utrecht.